Meditatie over Pinksteren, Handelingen 2:37-38
Hoe moet dat eruit hebben gezien? Ongeveer drieduizend mensen, die zich op één dag laten dopen en zich bij de gemeente voegen. Onvoorstelbaar! 3000! Dat is zó enorm veel. En wat eigenlijk nog meer bijzonder is. Die drieduizend mensen laten zich niet zomaar dopen. Ze laten zich dopen in de Naam van Jezus. Dat is dezelfde Jezus, die zij zelf kort daarvoor nog uitscholden. Die ze hebben gehaat. En nu bekeren ze zich tot diezelfde Jezus? Hoe is dat toch mogelijk? Dat kan maar door één ding komen: het is Pinksteren geworden! Dit is het werk van de Heilige Geest. Kan niet anders.
Op die Pinksterdag hield Petrus eerst een toespraak. Hij liet zien dat Jezus leeft. Dat Jezus wel gestorven is, maar dat Hij is opgestaan uit de dood. En dat Hij nu Koning is van hemel en aarde. De Heere. En de Christus, de Koning die God heeft gezonden om mensen te verlossen van hun zonden. Een prachtige toespraak. Tegelijk was het een scherpe toespraak. Want Petrus windt er geen doekjes omheen. Hij zegt scherp en raak: deze Jezus hebt u gekruisigd!
Dat is een enorme beschuldiging. En ook al is het heel erg waar, toch is je eerste reactie niet dat je het ermee eens bent. Als je beschuldigd wordt, dan probeer je het vaak te ontkennen, of te verzachten of af te schuiven of doe je domweg alsof je het niet hoort. Dat was zeker mogelijk. Ze hadden toch kunnen zeggen: we werden opgehitst door de Farizeërs? Of: Pilatus en de soldaten hebben het gedaan, wij niet? Of: het moest toch gebeuren, Jezus moest toch sterven in onze plaats, en iemand moest het doen. Of zeggen: Petrus is dronken, om vervolgens gewoon door te lopen.
Had allemaal gekund. En toch doen ze dat niet. Nee, sterker nog: ze zijn diep geraakt door het Woord van Petrus. En ze stemmen ermee in. Met een grote schok komen ze er achter dat ze inderdaad de Zoon van God gedood hebben. Al zouden ze de schuld willen afschuiven, ze weten: we kunnen en mogen dat helemaal niet doen. We hebben zelf geschreeuwd: kruisig Hem. We riepen zelfs: zijn bloed kome over ons, en onze kinderen. Wij zelf hebben het gedaan. Wat een ramp. Wat een verschrikking. Wat erg. “Wat moeten wij doen, mannenbroeders?” Een vraag waarin je hun verbijstering proeft. Ze vragen niet om vergeving. Dat voelt als het ware nog een brug te ver. Ze beseffen: dit komt nooit meer goed. Wat moeten wij doen? Wat moeten wij toch doen?
Dit is het wonder van Pinksteren. Eeuwen geleden had de profeet Zacharia het al aangekondigd. De HEERE zal zijn Geest uitstorten, en daardoor zullen zij op Mij zien, die zij doorstoken hebben. Dat is Jezus. En er zal, zei Zacharia, een bittere rouwklacht zijn. Verdriet, omdat ze zien welke grote zonde ze begaan hebben. Je ziet het gebeuren. God zendt zijn Geest, en de rouwklacht stijgt omhoog.
De Geest zorgt ervoor dat het woord van God hun hart raakt. Hun hart verwondt. Hun hart verbreekt en doet bloeden. Ze hebben, zoals de Bijbel dat noemt, een gebroken hart voor God. Pinksteren doet zeer. Omdat de Geest je ontdekt aan je zonden. Maar tegelijk, waar de Geest werkt is er ook genade en vrede. Omdat je mag ontdekken dat je meer dan welkom bent bij deze Jezus. Omdat Hij juist daarvoor zijn leven gaf! Hij kwam naar deze aarde om zonden te vergeven. Als je tot Hem gaat, mag je gedoopt worden. En zal Hij je afwassen van al je zonden. Mag je zijn Geest ontvangen. En zo een nieuw leven ontvangen met en voor God.
De pijn van Pinksteren is dan niet het enige. Het mond uit in liefde voor Jezus. Ze zien Jezus nu met totaal andere ogen. Eerst als Eén die ze haten en wilden laten kruisigen. Nu zien ze Hem als Verlosser. En dienen ze Hem als hun God. Zetten ze Jezus in het midden van hun leven. Jezus centraal!
Vragen
- Herken je zo’n moment van omkeer in je leven, op een bepaald gebied. Dat je ontdekt dat Jezus toch anders is dan je eerst van Hem dacht?
- Waarin merk je dat je Jezus’ genade echt nodig hebt?
- De Geest van Pinksteren laat Petrus het Woord zo spreken dat het anderen raakt. Hoe geef jij ‘t Woord door aan anderen?