Meditatie over Markus 2:1-12
Als iets kenmerkend is voor het geloof, dan is het toch volharding. Volharding in het zoeken van Jezus. Omgaan met Hem. Leven dichtbij Hem. Op een mooie manier wordt dit geloof zichtbaar in de geschiedenis van Markus 2. Vier mannen brengen hun verlamde vriend bij Jezus. Ze hebben er moeite voor over om bij Hem te komen: ze dragen de zieke op een draagmatras. Maar, ze kunnen niet bij Jezus. De schare verspert de weg. Het huis en de voorportaal is propvol, er kan niemand meer langs. Zéker niet zo’n verlamde, met matras en al. Wat nu?
Dan gebeurt er iets wat stuitend is. Ze gaan inbreken. Echt, gewoon inbreken. Via een trap aan de buitenkant komen ze op het dak. En breken ze het dak open. Ze graven zich naar binnen. Dat was de manier hoe dieven toentertijd werkten! Zij doen het, op klaarlichte dag, bij een huis vól mensen. Echt brutaal. Moet je je voorstellen dat iemand vandaag een ruit bij jou thuis intikt en je woonkamer binnenstapt, en dat terwijl iedereen gewoon thuis is. Dan bel je toch meteen de politie?! Zó brutaal gebeurt het hier ook.
Maar dan blijkt: Jezus reageert anders dan wij zouden doen. Het eerste wat Hij doet, is kijken. Gewoon kijken. Hij ziet de mannen. De verlamde voor zijn voeten. De vier mannen, misschien kan Hij hun gezichten net zien, terwijl ze nieuwsgierig door het gat naar beneden kijken. Hij ziet hen, staat er. Ja, Hij ziet hun geloof. Het geloof, dat zichtbaar werd in hun daden. Ze willen bij Jezus zijn. Ze vertrouwen op zijn hulp.
Dan gaat Jezus iets doen. Gaat Hij genezen? Nee! Jezus vergeeft de zonden van deze verlamde man. Dat is toch wel apart! De meest logische vraag hier is niet om vergeving van zonden. De man wil graag genezen worden. Daar komt hij toch voor? En dat geeft Jezus ook, maar eerst vergeving van zonden. Waarom doet Jezus dat? Omdat de man worstelde met zijn zonden? Omdat de man ziek was, als gevolg van zonden? Omdat Jezus een discussie met de Schriftgeleerden wilde uitlokken? We weten het niet. Maar één ding laat Jezus heel duidelijk zien. Wie Hij zelf is. Jezus, Verlosser van zonden. Hij laat zien: als je in vertrouwen bij Hem komt om hulp, dan kan je dit geschenk verwachten! Dit rijke geschenk, van vergeving van zonden. De oorzaak van al het kwaad, gebrokenheid, ziekte, moeite. Hij neemt het weg. Dat kan Hij doen. Dat mag Hij doen. Zo waar Hij Jezus is!
Er kunnen allerlei verschillende redenen zijn, waarom mensen nieuwsgierig worden naar het christelijk geloof. De één voelt zich aangetrokken tot de gezelligheid in de gemeente. De ander is stuk van de rampen in zijn leven, en vindt het contact met christenen prettig. Een derde is getroffen door de blijdschap of hoop van christenen. Hebben deze mensen besef van hun zonden? Misschien niet. Mogelijk hebben ze geen idee. En toch. Laat ze maar komen! Heet ze maar welkom in de kerk. Spreek maar vrijmoedig met ze in je persoonlijk leven. Zoals ze welkom zijn bij Jezus, zo mogen ze welkom zijn bij elke christen. En ze zullen gaan ontdekken via jouw getuigenis – de Heere geve het -, dat er nog iets veel mooiers te krijgen is in de kerk. Dat ze zelfs veel meer kunnen krijgen dan ze ooit hadden durven dromen. Niet alleen hoop, zingeving, gezelligheid en vreugde is er in de kerk te vinden. Maar bovenal vergeving. Genade. Liefde van God. Ja, zelfs eeuwige leven. Daarvoor moest Jezus dat zware werk doen van lijden en sterven. Hij ontving de macht om onze zonden te vergeven in Gods naam. Zo waar Hij Jezus is!
Lezen Markus 2:1-12 (klik hier).
Klik hier om de preek over Markus 2:1-12 te horen (helaas zonder beeld, maar wél met geluid).